Zima w Auschwitz

Zdjęcia zamieściłam w Galerii, a ich mały fragment można obejrzeć również w Wirtualnej Polsce.

Praca, praca, praca...

Kilka reklam mam już zmontowanych. Jeszcze potrzebuję je należycie udźwiękowić. Dodatkowo muszę dokręcić parę scen do kolejnej reklamy. A tu jeszcze trzeba napisać wywiad promocyjny...

Odeszli kurierzy tatrzańscy, byli więźniowie KL Auschwitz

Swego czasu przeprowadzałam z nimi wywiady filmowe. Wówczas odkryły się przede mną ich życiorysy. Ale Józia Hordyńskiego znałam wcześniej. Był człowiekiem z zasadami. Dawny harcerz i „sokolnik”. Nigdy nie pił alkoholu ani nie palił papierosów. W młodości zapalony skoczek narciarski. Na starość wesoły, uczynny i kochający młodzież. W czasie wojny ze swym kolegą Stanisławem Frączystym działał w konspiracji jako kurier tatrzański. Oboje przeżyli piekło Auschwitz.
4 lutego Józio odszedł na zawsze. 5 lutego pan Stanisław obchodził swe 92 urodziny. Wtedy też doszła do niego tragiczna wiadomość o śmierci przyjaciela. Przez najbliższe dni nie wstawał już z łóżka. 7 lutego dołączył do swego dawnego kolegi.
A dziś na zakopiańskiej ziemi odbyły się dwa uroczyste pogrzeby. Najpierw na Pęksowym Brzyzku z pełnymi honorami pochowano Józia, później na cmentarzu chochołowskim oddano hołd bohaterowi Virtuti Militari. Cześć wielkim Polakom!

Gazety piszą nieprawdę

"Gazety piszą nieprawdę, ale tak daleko posuniętą i wykorzenioną, że aby udowodnić nieprawdziwość jednego krótkiego zdania, trzeba by takich zdań powiedzieć dziesięć - a któż by tego chciał słuchać. „Udowodnij, żeś nie wielbłąd" — taki dowód musi być długi, podczas gdy twierdzenie „jesteś wielbłąd" brzmi krótko i jasno".
Kisielewski rację ma. Czytam jego "Dzienniki" - pasjonująca lektura. Słownictwo bardzo dosadne.

Wkuwanizm

"Gramatyka języka filmowego" - istna kobyła. Wkuwam jednak cierpliwie i powolutku. Najważniejsze, że wiedza ta z pewnością zaprocentuje. "Reżyseria filmowa. Ujęcie po ujęciu" czeka na swoją kolej.

Film braci Coen

Jeden z bohaterów mówi, że człowieka gubią pieniądze i narkotyki. I to jest tak naprawdę zdanie, wokół którego zbudowana jest mroczna fabuła filmu „To nie jest kraj dla starych ludzi”. Krytycy piszą, że to rozbicie mitu o amerykańskim śnie, ale gdyby wyjąć realia, to okaże się, że film aspiruje do ogólnoludzkiej filozoficznej refleksji na temat wartości oraz dekonstrukcji zasad kierujących życiem.

Kiciuś muzealny

Przymierzałam się do zrobienia fotografii zwisającego sopelka, a tu kiciuś pojawił się na horyzoncie. Oswojony był, bo od razu podbiegł. Tak się zaczął łasić, burczeć, że trudno było go nie pogłaskać. A kiciuś od razu wskoczył mi na kolana (ot, jaki nauczony!). Kiedy próbowałam odejść, skakał z pazurkami na moją nogę i trzymał się spodni (proszę, proszę - jaki zuchwały!). I pojawił się problem, bo kiciusiowi tak spodobało się głaskanie i drapanie za uszkiem, że każda moja próba oddalenia się powodowała, że kiciuś szedł za mną i przeraźliwie miauczał. Jejku!
Wszystkie wycieczki na mnie się gapiły - że pewnie kota męczę! I to gdzie? W Auschwitzu!